شبانه های ناتمام
سال از پس سال
روزهای خط فاصله
با نقطه چین خاطراتی که شکل آواز شدند
یا دود یا بخار که از آتشی...
یک کاسه آب،
ساعتی پیش.
ایستادن میان صدایی که خبریست
امتداد،
سرم شبیه بقچه ابله است و پایم بر خیال پلی.
۱۳۹۱ اسفند ۲۰, یکشنبه
۱۳۹۱ شهریور ۲۵, شنبه
وقتی سلام
فراقی نامه ای باشد...
عینیت من در انتزاع پنجره ام
با دمای هوا سقوط می کند.
دفتر دیدار از برف سپید می شود
وقتی کلماتِ خزانش را باد رُفته باشد.
آفتاب پشت ابرهای بی روزن به پهنای آسمان
فراخ
و غیاب تو با سلام، از نامه تا مخابرات ... ابداع می شود
و غیاب تو با سلام، از نامه تا مخابرات ... ابداع می شود
زخم عبورت
هر روز
از عبور هزار جت
برا آسمان پشت پنجره ام سرباز می کند.
۱۳۹۱ شهریور ۲۱, سه‌شنبه
۱۳۹۰ دی ۷, چهارشنبه
۱۳۹۰ خرداد ۱۱, چهارشنبه
الان وقت انتشار اينه چون فکر نمي کنم بشه به صورت ديگه اي اين کار رو کرد.
کسی مرا نشناخته
تا بگوید...
تنها
یک پرسش است اکنون
من هنوز می‌دوم و لباس‌های پاره‌ام
... نگاه می‌کنم
و خونم که می‌چکد می‌گویم:
سیم خار،
بر
بیا
گلی
دار...
و تنها یک سوال ...
تا کجا در خاکم می‌کنید؟
کی می‌توانم
تا کی هنوز
خواهم، توانم
بگویم دوستش
می‌دار...
میم کشیده‌ام... من از
سیم‌خار تا میم دار
شکل بادی که با سین نستعلیق بنویسند:
امتداد.
تا بگوید...
تنها
یک پرسش است اکنون
من هنوز می‌دوم و لباس‌های پاره‌ام
... نگاه می‌کنم
و خونم که می‌چکد می‌گویم:
سیم خار،
بر
بیا
گلی
دار...
و تنها یک سوال ...
تا کجا در خاکم می‌کنید؟
کی می‌توانم
تا کی هنوز
خواهم، توانم
بگویم دوستش
می‌دار...
میم کشیده‌ام... من از
سیم‌خار تا میم دار
شکل بادی که با سین نستعلیق بنویسند:
امتداد.
۱۳۸۹ آذر ۱۰, چهارشنبه
۱۳۸۸ تیر ۲۹, دوشنبه
من به این جنونم،
نام تو را دروغ نمی گویم؛
و سوگند می خورم؛
به صدای قدم های تو، در سراسر تالار انعکاس،
که ورد زبانش سالهاست...
و از خاطرش شمارش تنها و شماره ی تن ها،
گذشته است؛
که دست از دروغ ِ تو که امتداد هوای ریشه هاست،
بر نمی دارم.
من در این ایستگاه که نیست کسانی را و زیر سایه خنده هایی که نیست مرا،
هر روز به کار خود می رسم.
ریشه هایم را کسی گواهی بدهد یا نه، تو یا شمای همسفر را روی لبانم میوه ای در خاطر است از اطراق پیشین؛ که هسته اش،
معطل مانده میان دفتر خاطرات ِ تو یا شما ...
و خاک.
نام تو را دروغ نمی گویم؛
و سوگند می خورم؛
به صدای قدم های تو، در سراسر تالار انعکاس،
که ورد زبانش سالهاست...
و از خاطرش شمارش تنها و شماره ی تن ها،
گذشته است؛
که دست از دروغ ِ تو که امتداد هوای ریشه هاست،
بر نمی دارم.
من در این ایستگاه که نیست کسانی را و زیر سایه خنده هایی که نیست مرا،
هر روز به کار خود می رسم.
ریشه هایم را کسی گواهی بدهد یا نه، تو یا شمای همسفر را روی لبانم میوه ای در خاطر است از اطراق پیشین؛ که هسته اش،
معطل مانده میان دفتر خاطرات ِ تو یا شما ...
و خاک.
88.4.22
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)